Öyle olduğumu kabul etmek istemiyorum çünkü çalışmayı ve üretmeyi seviyorum fakat istisnasız her 2-3 ayda bir uzun süreli gereksiz bir bunalıma giriyorum. Bu süre içerisinde de ne bir şey üretesim ne de sevip sevmememden bağımsız, herhangi bir uğraşa giresim gelmiyor. Mesela şuan bu yazıyı okuduğunuz siteyi bile ileride hayatımı değiştirecek bir fırsat olarak görmeme rağmen her ne kadar hayalini kurması güzel olsa da oturup çalışmak o kadar içimden gelmiyor ki… Durum öyle olunca da kendime sormadan duramıyorum, ben tembel miyim?

Kendimi zorlayarak sırf yazmış olmak için, site boş durmasın amacıyla yazmak istemiyorum çünkü ne zaman öyle yapsam ortaya çıkan sonuçlar azıcık bile olsa içime sinmiyor. Evet en azından bir şeyi başarmış olmak mutlu ediyor fakat bunun ne bana ne de siteye bir faydası olmuyor.

Diyorum ki kendi kendime, belki de sadece kötü hissediyorumdur ve biraz ara vermek daha iyidir, fakat ara verdikçe daha da kötüye gidiyor hislerim. Motivasyonum kırılıyor, yaptığım ve yapmak istediğim projelerden giderek uzaklaşıyorum. Kocaman bir boşluğun ortasında bir yerlere tutunmak için çırpınıyor gibi gibi hissediyorum. Beynimse durmadan bana “Çırpınmanın seni yormaktan başka bir yararı yok. En azından kendine bir iyilik yap ve daha önce denemediğim bir şey dene.” diyor. Ki aslında şuana kadar dinlemediğim bir tavsiye de değil bu. Hayatım boyunca o konudan bu konuya atlayıp en çok hoşuma giden ve beni başarıya ulaştıracak uğraşı bulmak için o kadar fazla uğraştım ki…

Fakat buna bir son verip enerjimi onlarca farklı şeye bölmektense bunca yıl denemenin ardından karar verdiğim birkaç tane işe odaklamak istiyorum. Farkındayım, bu sitedeki ilk yazım da bu konu hakkındaydı fakat bu bunalımın geleceğini biliyordum. Ama yine de devam etmek istiyorum.

Bu yazının belki de sizin için bir anlamı olmayabilir, ki gerçi okuyan fazla insan da yok, ama açıkçası sadece duygularımı anlatmak istedim. Blogun da sloganı bu ya, “Düşüncelerini paylaşmayı seven bir insan.”