Sürekli, ama SÜREKLİ kendimi adını bile koyamadığım bir girdabın içinde aşağıya sürükleniyormuş gibi hissediyorum. Yapmak istediğim şeyler, olmak istediğim bir kişi var fakat bunlara uğraşmak yerine gidip anlık eğlenceler peşinde koşuyor, beynimi olabildiğince uyuşturuyor ve sonrasında kendimi o olmak istediğim insan olamadığım, öyle birisi olmak adına çalışmadığım için daha kötü hissediyorum. Kötü hissettikçe de o hayal gittikçe benden uzaklaşıyor ve uzaklaştıkça da vazgeçmeye başlıyorum.

Bu tarz bir sürü farklı yolla anlatabilirim yaşadığım duyguları ama özetle, sanırım öz saygımı kaybediyorum. Özellikle son birkaç aydır o kadar çok sonrasında “Sen böyle birisi değilsin” dediğim hareketler yapıyor, kendi kişiliğimi sorgulamama itecek sözler söylüyorum ki, sanki yaptıklarımın kontrolü başkası tarafından ele geçirilmiş ve ben sadece olanları seyredebiliyorum.

Bu yaptıklarımın nedeni hakkında çok fazla düşünmeme rağmen şu ana kadar moralimin bozuk olması dışında bir sebep gelmemişti ama bu bahsettiklerimi sadece moralim bozukken yapmıyordum ki. Bir arkadaşımla eğlenirken durduk yere patlıyor, en ufak olayda bile sanki benim başarısız ve yetersiz olma sebebim karşımdaki insanmış gibi davranıyordum. Kendime, yaptıklarımdan, daha doğrusu yapmadıklarımdan dolayı azalan saygımı insanlardan arttırmasını bekliyor ve karşımdakinin kötü bir niyetini olmadığını bilsem bile aklımdaki bu hastalıklı düşünceyle çelişen bir hareketle karşılaştığım zaman onlara kızıyordum. Ardından kendimi haklı çıkarmak adına binbir farklı sebep bulup içimi rahatlatarak hayatıma “En azından ben doğru olanı yaptım” diye devam ediyordum.

Aslında… Geçmiş zamanla anlatıyor olsam da hala yapmaya devam ediyorum bunları. Ama şu an yazarken yaptıklarımı fark ettikçe utanıp, en azından “Önceden yapıyordum ama artık düzeldim” diye hissetmek için bütün bunlar eskiden olmuş gibi davranıyorum. Hala olanları kabullenemeyip kendime yalan söylüyorum. Aptal bi herifim ben. Kendine olmayan saygısını kendisini seven insanların sevgileriyle kapatmaya çalışan, istediğini elde edemeyince de çocuk gibi moral bozup sinirlenen bi herifim.

Bunlar, bugüne kadar böylesine net göremediğim hislerdi. Açıkçası geçmişte aynı şeyleri yaptığımı ve bugünden geçmişe bakarken nerelerde neden nasıl davrandığımı çok net bir şekilde görebildiğimi düşünüyorum. Fakat aynı olaylar günümüzde yaşanırken sanırım ne kadar rezil olduğumu kendime bir türlü yediremeyip bununla karşılaşmak yerine kaçıp duruyorum.

Yaşadıklarımı, “Sürekli içinde bulunduğun stresli ortamdan dolayı” diye yorumlayanlar da oldu, “Aşırı mükemmeliyetçisin” veya “Kendine fazla yükleniyorsun” diye yorumlayanlar da. Her ne kadar çevremdeki insanların bu yorumlarını alıp kendime “Aa evet evet, öyle” diyerek bahaneye çeviriyor olsam da, hayır. Canımı sıkan şey, kendi karakterimden, olmak istediğim insandan binbir farklı şekilde ödün verip ardından bunları fark ettikçe kendime karşı azalan saygımı insanlardan sanki o hareketleri yapan ben değilmişim gibi davranmalarını beklemem ve beklediğimi alamadığım zaman girdiğim anlamsız ruh halleri.

Fakat kendim hakkındaki her şey olumsuz değil. Bugüne kadar ne zaman böyle bir dönemden geçsem, hep o dönemi bitirdikten aylar sonra farkına varırdım yaşadıklarımın. Hayatımı ve geçmişimi sorguladığım günlerin birinde “Aa ben böyle böyle davranıyormuşum” derdim. Ama bu sefer sihirli bir şekilde bu zamanların son bulmasını beklemektense, tamam birkaç ay gecikmeli oldu fakat yine de, yaptıklarımı yaparken fark edebilmiş ve değiştirmek adına aktif olarak kendimi ve davranışlarımı değiştirmeye karar vermiş bir haldeyim.

Nasılına gelirsek, orayı açıkçası ben de çok bilmiyorum. Öz güveni, öz güveni etkileyen faktörleri öğrenmem ve sonra da öğrendiklerimi nasıl uygulayabileceğimi çözmem gerekiyor. Tahminde bulunacak olursam da, sanırım yol genel olarak “Karakterim” diye düşündüğüm şeye biraz daha bağlı ve mantıklı olduğum zamanlardaki düşüncelerime ters gitmeyen bir şekilde yaşamaktan geçiyor. O yüzden, önce değerlerim ve “Ben buyum” dediğim insan üzerine oturup düşünmek, ardından da o düşüncelere olabildiğince bağlı kalabilmek bu aptal durumun geçmesi ve tekrar kendim olabilmem için yapabileceğim en mantıklı seçeneklermiş gibi geliyor.

Umarım bu rezil ruh halinden kurtulup kendimi tekrar kendi gözümde saygıdeğer bir yere getirebilirim. Ki ancak o zaman kendime ve etrafımdakilere hak ettikleri gibi davranabilirim.