Ben yalnız hissediyorum. Konuştuğum kimseye “benim gibi birisi” diyemiyor veya tanıdığım kimseye karşı kendimi yakın göremiyorum. Dışarıda dolaşırken bile etrafta bir şeyler yapmak uğruna dolaşan insanları gördükçe, beraber gezip eğlenen, gülen insanları izledikçe aklımdan sürekli “Ben onlardan birisi değilim” düşünceleri geçiyor. Ne yapmam gerektiğini veya nasıl hareket etmem gerektiğini bilmiyorum. Stres olup kendi kendime “Eve gidene kadar dayan” diye söylenip duruyorum.

Son zamanlarda ne zaman stres olsam başıma bir şeyler geliyor. Bunlar öyle büyük olaylar da değil fakat o kadar moralimi bozuyor ki… Sinirimi atmak için dışarı çıktığımda polislerin ayırdığı kavgaları görüyor, insanlardan uzak durmak istediğimde ise sürekli düz yolda yürürken sebepsiz yere çarpanlarla karşılaşıyorum. Kendimi o kadar özgüvensiz, o kadar ezik hissediyorum ki… Bütün bunlara nasıl karşı koyacağımı bilmiyorum ki bilsem bile yapabileceğime inanmıyorum.

Yaptığım hiçbir şey daha iyiye götürmüyor ve bunu gördükçe şuan yeterince dibinde değilmişim gibi daha da karamsarlığa ve umutsuzluğa boğuluyorum. Aylarca yapmayı istediğim şeyleri başarmak sahte gülümsemelerimi kolaylaştırmak dışında bir işe yaramıyor. Ne yaparsam yapayım hiçbir şeyden tatmin olmuyorum. Çünkü başardıklarımın hayatımda en ufak bir şeyi bile değiştirmeyeceğini ve yaptıklarımın asla istediğim kadar güzel olmayacaklarını biliyorum. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım bir şeyleri “başardıkça” yapamadıklarım gözüme daha çok batıyor. Fakat öylece oturarak da yaşayamıyorum çünkü öyleyken de sahip olduğum kısıtlı zamanı boşa harcıyor olmak kendimi iğrenç hissettiriyor.

Bütün bunların yanında en kötüsü de bu yazdıklarımı gidip birebir söyleyebileceğim biri yok. Evet olmasını beklemiyorum çünkü açıkçası kim neden çözülemeyecek bir şeyi dinleyip kendi değerli zamanını ve moralini harcasın ki? Ama yine de etkiliyor işte. Rahat hissettiğim kimseye sahip olamamaktan çok olamayacağım gerçeği canımı sıkıyor. Kendime “Bir gün daha iyi olacaksın” ya da “Eninde sonunda konuşabileceğin birini bulacaksın” da diyemiyorum çünkü hiçbiri olmayacak biliyorum. Daha iyi hissettiğim zamanların ya da kendimi iyi olduğuma inandıracağım kadar dikkatimi dağıtacak şeylerin hayatıma gireceğini biliyorum ama hiçbirinin birkaç aydan uzun sürmeyeceğini ve sonunda yine bütün bunları yazdığım hisse geri döneceğimi de biliyorum. O yüzden sonrasında hayal kırıklıklarıyla daha kötü etkilenmemek için şuan tutunabileceğim bir şeyler vermiyorum kendime.

Bilmiyorum… Kendimi berbat ve sıkışmış hissediyorum. Sanki sürekli birileri beni izleyip onları eğlendirmemi istiyormuş gibi bitmeyen bi baskı var ama neden olduğunu bile bilmiyorum. Her neyse, son zamanlarda insanların zamanını çalmamak için kendime dair uzun cümleler bile kuramayan ben bunları nasıl yazdı ondan bile emin değilim. Sanırım sadece bırakıp eğer istediğim şeyleri başarırsam hayatımın ne kadar da güzel olacağına dair hayaller kurarak kendimi avutmam gerekiyor. Sonra da… Sonra da bunun gibi bir yazı daha yazarım belki.